Oorsprong

De oudste betrouwbare afbeeldingen van op midwinterhoorns lijkende instrumenten duiken op omstreeks 800 in de omgeving van Luik en Reims. Ook uit de tiende eeuw is een afbeelding bekend van een muzikant met een midwinterhoornachtig instrument. De oudste vermelding van de midwinterhoorn is uit een oorkonde uit 1485 in het Duitse Sonsbeck bij Kevelaer. Het gebruik stamt uit de late Middeleeuwen en de hoorn had evengoed kersthoorn kunnen heten. In het Twents kende men niet het woord kerstmis, wel mirreweenter.

In 1655 was het in Nedersaksen en Westfalen gebruikelijk dat herders en jonge knapen met hun maximaal 1.50 meter lange houten hoorns blazend naar de kerk togen, het zgn. ‘Adventsblasen’.

Oorspronkelijk zullen de hoorns in het dagelijks leven als signaalhoorn dienst gedaan hebben.

Eind 18^e eeuw mochten de rooms katholieken in Twente hun godsdienst niet in het openbaar belijden. Zo is bekend dat de drost destijds op inspectietocht uitreed om weerbarstige pastoors en gelovigen op heterdaad te betrappen. Echter, zijn komst werd al lang tevoren gemeld. Door de midwinterhoorn.

Ook is het verhaal bekend dat stropers werden gewaarschuwd voor de veldwachter.

In de Achterhoek gebruikten boeren rond 1815 de hoorns om smokkelaars te waarschuwen voor de komst van de douaniers.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog werden midwinterhoorns in Twente ook gebruikt door boeren als signaalhoorn bij dreigende razzia’s en de komst van controleurs.

Hoe het ook zij, sinds mensenheugenis klinkt de hoorn alleen in de midwintertijd.

Waarschijnlijk dankt de midwinterhoorn zijn ontstaan aan de koehoorn van de herders. In Markelo gebruikt men nog steeds de ossenhoorn als midwinterhoorn. De ossenhoorn kan worden beschouwd als de voorloper van de  midwinterhoorn. De Hebreeuwse ‘sjofar’ komt ook van een dier. Deze hoorn wordt dikwijls bespeeld door de Joodse rabbi tijdens de diensten in de synagoge. Ook de sjofar is voorzien van een mondstuk en is vooral bij het invallen van de duisternis in gebruik, net als het blazen in Twente op de midwinterhoorn.

De reizende journalist Harm Boom schreef in ‘Mijne Reisportefeuille’ in 1846:

"Tegen Kersttijd hoort men in de buurtschappen van Tubbergen, vooral bij stil en zacht weder, de toonen der schalmei. En als de kerstnacht daar is, gaan deze schalmeispelers, meest allen schaapherders, spelende op naar het Huis des Heeren, om er het ‘Kindeken’ in vroomen ootmoed te begroeten. Na Nieuwjaar wordt deze muzijk niet meer vernomen.”

Zijn beschrijving komt overeen met het gebruik in Oldenburg (Dld).

De herders spelen een belangrijke rol in het verhaal van Christus’ geboorte. Zij zouden dat eeuwenlang blijven doen. Blazend op de hoorns, die tot hun uitrusting hoorden. "Niet om de boze Wintergeesten te verdrijven, zoals romantisch ingestelde folkloristen ons willen doen geloven waarmee het midwinterhoornblazen zijn oorsprong zou vinden in de prehistorie, maar om Christus’ komst op aarde aan te kondigen”, schreef Everhard Jans. Zelfs de bekende Twentse folklorist Adriaan Buter schrijft in 1985 dat het midwinterhoornblazen een christelijk religieus gebruik is.

Alle na te trekken historische gegevens over het midwinterhoornblazen hebben betrekking op de verkondiging van de komst van Christus op aarde en de begeleiding van de kerstdiensten.

In de adventstijd heeft sinds heel lang in Twente (vroeger ook in een wijder gebied, in Gelderse Achterhoek, Drente, Westfalen en Bentheim) de midwinterhoorn geklonken.

Op 18 december 1949 was er in Twente voor het eerst sprake van georganiseerd blazen op de midwinterhoorn. Die avond, om 19.00 uur, stond Bernard Boomkamp uit Hertme met zijn hoorn bij de put op het erf van de Vrielinksboerderij. Hij zond de weemoedige boodschap van het naderende kerstfeest de ether in en vervolgens plantte het geluid, overgenomen door plaatselijke blazers zich voort van buurtschap tot buurtschap. Via de essen werd de eeuwenoude roep uiteindelijk tegen 22.30 uur vanuit Losser en Denekamp beantwoord. Een nieuw bestaan voor de midwinterhoorn was begonnen.

Op initiatief van de Midwinterhoorngroep Twenterand werd vorig jaar, 50 jaar na Hertme, deze estafette met groot succes opnieuw in Twente georganiseerd.

Wedstrijd

In 1953 gaven een aantal boeren in havezathe Everlo in Rossum het voortbestaan van het midwinterhoornblazen een stevige basis door de instelling van een jaarlijks concours voor groepen midwinterhoornblazers. In de jury zaten o.a. architect Jan Jans en dirigent Toon Borghuis. Borghuis merkte op dat "het een vloeiende, rustige melodie moet zijn; een roep van de ene boer naar de andere. Dat is het echte midwinterhoornblazen, zoals het in de adventstijd tegen de avond te beluisteren is in Oost-Twente, wanneer het uren ver in het rond van de ene boerderij naar de andere wordt doorgegeven.”

De mannen van het Everlo stichtten de ‘Kemissie veur ’t Mirreweenterhoornbloazen’ op. Deze organiseerde op Tweede Kerstdag 1953 het eerste concours voor midwinterhoornblazers. 

                       

Opvallend was dat er bij deze wedstrijd geblazen werd op hoorns van blik of gegalvaniseerd plaatijzer, die in de dertiger jaren de mooie houten hoorns hadden vervangen. Het was gemakkelijker om er op te blazen en ze waren duurzamer. Borghuis: "Op ’n doer mu’t te wi’j weer naor ’t haolt.” Een jaar later hadden alle deelnemers een echte midwinterhoorn, een houten. Vanaf 1955 werd door de senioren gestreden om de zilveren hoorn, vanaf 1961 door junioren.

Uniek

Toon Borghuis: "Het is niet alleen enig in Nederland, het is uniek in de wereld. En of je nu op de wedstrijd eerste of laatste wordt, dat is niet belangrijk. I’j bloast veur ’t Kerstkind! Bloast deur, leer ’t oew kinder!”

An de krubbe

In ’t aarmlijk krubken, bie weentersken nacht,

Doar lig ’t Jesuskeendke – now zeet toch: ’t lacht!

Maria vrög Josef, woarum ’t Keend nich slöp!

‘Het wil nog nich sloapen – ’t mirweenterhoarn röp’.

 

En Josef döt still’kes de staldeur ’n luk lös;

‘Now heur toch, Maria, hoo mooi of ’t blös!’

En dóár zeengt de klokken – ze luudt ’t allen kaant,

En  beiert weer vreade in heel Tweantelaand.

 

Leev’Jesus mös sloapen, leev’ Jesus weaz’ stil.

Het doot alle engel wat ’t Keendke mear wil;

Zee zeengt er van Gloorja, dat ’t soest deur de beum.

Mien Kindeke slöp now en lacht in den dreum.

Toon Borghuis

  

Hoorn maken is secuur werk

De hoorn wordt gemaakt van de stam van berken, elzen of wilgenhout. Voor het vinden van geschikt hout moet men op zoek langs akkerwallen of waterkanten waar jonge bomen al tijdens de groei de juiste kromme vorm hebben gekregen. Het hout wordt met een trekmes in vorm gebracht en vervolgens in de lengte doorgezaagd. Het uithollen met een guts is dan een secuur werk en vereist de nodige ervaring. Bij het uithollen blijft een wanddikte van ongeveer 1 cm over. De hoornhelften kunnen ‘nat’ met biezen of ‘droog’ met lijm aan elkaar worden gezet.

Tegenwoordig raakt ook steeds meer in zwang de zogenaamde latjeshoorn, die gemaakt wordt van meerdere aan elkaar gelijmde latjes. 

Het mondstuk (‘de happe’) wordt gesneden van een takje eenjarig vlierhout. Deze wordt uitgehold en aan het einde waarop men blaast schuin afgesneden en vervolgens in de hoorn bevestigd. Op deze happe worden met de lippen de tonen gevormd. Het blazen is een zwaar werk en lang niet iedereen verstaat die kunst. De toonomvang van de midwinterhoorn ligt bij een normale oefeningsconditie rond de zes tonen, maar de ‘oale roop’ is al te blazen met 3 tot 4 tonen. Dit kan alleen met de juiste lipspanning en ademtechniek.

Dit artikel is ook te lezen in kwartaalblad 't Middendorpshuis, een uitgave van de Oudheidkundige Vereniging Den Ham - Vroomshoop, 2010/4.

 

Klik hier voor de site van Stichting Midwinterhoornblazen Twenthe.

Klik hier voor de site van Midwinterhoorngroep Twenterand.

Klik hier voor bezoek midwinterhoornblazers Heidy van der Kolk en Fons Veneberg aan Radio 538.

Muddewinterhoorn

Ne moand veur muddewinter as den advent begint,

Tot weer de daege lengt en Dreekoningen der zint,

Nemp mennig boerenjongen in ’t noordlijk Twentelaand,

met ’t vallen van den oavend den hölten hoorn ter haand

En boaven d’oale putte, den misschien eeuwen steet,

zink muddewinterhooren zien oald eentoning leed.

En hank den blaanken giezel, en geet de vos zien gaank ….

’t Klinkt uren wied in ’t roone het klaegen van den klaank ….

Zoo hef det wondre roope al eeuwen deur bestoan,

Is ’t muddewinterbloazen in ’t Twentelaand verstoan,

Langs oale eekenbeume en greunen roggekaamp,

As hàd de daege kotten en ’t barre winter kwaamp.

Ik bidde oew, Twentsche vèènte, hoalt ’t oald gebruuk in staand,

En bloas vedan de bosschop tèèns an de puttenraand.

Johanna van Buren

november 1930

Uit: Krönnenzommer, Uitgave W. Hilarius Wzn's drukkerij en uitgeverij n.v., Almelo, 1948

Bronnen:

Het midwinterhoornblazen, Twents Gelderse Uitgeverij De Bruyn-Oldenzaal, Everhard Jans

Midwinter in Twente, uitg. Van Deinse Instituut-Enschede, Han Hottenhuis

    

    

    

Dit is echt wel een heel foute ansichtkaart. Aan de groene bomen en struiken te zien is het hier zomer. Dan mag er absoluut niet buiten geblazen worden!

Ossenhoornblazen

In Markelo klinkt sinds 1988 weer het klagelijke geluid van de ossenhoorn. Deze hoorn kan worden beschouwd als de voorloper van de midwinterhoorn. In Markelo zijn nog twee, meer dan twee eeuwen oude hoorns aanwezig. De grootste heeft een lengte van maar liefst 66 cm. Volgens traditie werd er in Markelo alleen geblazen op Mirreweentersoamd in tweeduuster (Kerstavond in de avondschemering).

Klik hier voor meer.

naar boven